Vidovdan je Dan Grada Kruševca. Srpski patrijarh Irinej služi od 8 sati Arhijerejsku liturgiju u crkvi Lazarici, a potom će predvoditi litiju ka Spomeniku kosovskim junacima, gde će biti služen pomen srpskim ratnicima, mučenicima i novomučenicima od Kosovske bitke do danas.
Srpski patrijarh će potom , na ulazu u srednjevekovni Lazarev grad, na Trgu Despota Stefana, osveštati bronzanu statuu Kneginje Milice. Gradonačelnica Jasmina Palurović će u prisustvu mnogobrojnih gostiju iz zemlje i sveta, u 11:15 otkriti Spomenik Kneginji Milici, svetoj zaštitnici srednjevekovne Srbije, koja se posle šest ipo vekova vraća u Kruševac. Veličanstvena bronzana figura delo je vajara Zorana Jovanovića, a postament su uradili donatori Privrednog kluba Kruševca. Na Trgu Despota Stefana postavljena je i javna česma, prilog kruševačkog "Vodovoda".
Ministаr zа rаd, zаpošljаvаnje, borаčkа i socijаlnа pitаnjа Zorаn Đorđević predvodiće državnu ceremonju polаgаnjа venаcа i odаvаnjа počаsti povodom obeležааnjа 629. godišnjice od bojа nа Kosovu, kod Spomenikа kosovskim junаcimа u centru Kruševcа.
Vidovdan je nepokretni verski praznik koga praznuju Srpska pravoslavna crkva (15. juna po julijanskom kalendaru, 28. jun po gregorijanskom) i Bugarska pravoslavna crkva i jedan je od najvećih srpskih praznika. Kod Srba je poznat pod nazivom Vidovdan, a kod Bugara Vidovden ili Vidov den.
Značaj Vidovdana za srpski narod proističe iz istorijskih događaja koji su vezani za taj datum. Od svih je najznačajniji Kosovski boj, pogibija kneza Lazara (1371—1389) i tzv. propast Srpskog carstva, pa se tog dana, pored svetog Amosa, od početka 20. veka slavi i crkveni praznik Svetog velikomučenika kneza Lazara i svetih srpskih mučenika.
O prazniku
Praznik je posvećen Caru Lazaru, jednom od srpskih velikana koji su vladali srpskim carstvom nakon smrti Dušana Silnog.
Nakon smrti cara Uroša, patrijarh Jefrem je tadašnjeg kneza Lazara, krunisao za srpskog cara. Lazar je slao izaslanstvo u Carigrad sa monahom Isaijom i molio se da se skine anatema sa srpskog naroda. Naon pogibije 28. juna na Kosovu, srpska vojska izgubila je bitku od tadašnje turske sile, nakon čega je turski car Murat posekao svetog mučenika Lazara. Njegovo telo preneto je i sahranjeno u manastiru Ravanica kod Ćuprije.
Kada je počela seoba Srba, narod je njegove svete mošti sklonio i preselio u manastir Ravanicu na Fruškoj gori. Za vreme Drugog svetskog rata, 1942. godine, njegovo telo preneto je u Beograd, gde je počivao sve do 1988. godine kada je prenet u manastir Gračanicu na Kosovu. Odatle je 1989. godine, preneto u Lazarevu zadužbinu manastira Ravanicu, nadomak Ćuprije, gde i danas počiva.
Sagradio je mnoge crkve i manastire. Najpoznatiji su Ravanica i Lazarica. Takođe, obnovio je i manastire Hilandar i Gornjak, a bio je i ktitor ruskog manastira Pantelejmona.
Ikona
Na srpskim pravoslavnim ikonama sveti velikomučenik Lazar predstavljen je u carskom vizantijskom ornatu, bez krune, sa krstom u desnoj ruci i svojom odsečenom glavom u levoj, kao simbol mučeničke smrti.
Praznovanje
Vidovdan predstavlja Dan žalosti, pa je srpski narod zadržao običaj da se na taj dan ne igra i ne peva, te da se zaustave svi veliki poslovi.[1] Za Vidovdan se u crkvama obavljaju pomeni za sve postradale u ratovima. Vidovdan je državni praznik u Republici Srbiji. Obeležava se radno, a u spomen na Kosovsku bitku, koja se odigrala 28. juna 1389. godine, odnosno 15. juna po starom kalendaru na Gazimestanu i predstavlja sećanje na poginule u svim ratovima.
Predanja i verovanja
Prema predanju crkve, uoči boja na Kosovu knezu Lazaru se javio anđeo Gospodnji, a njegove reči zabeležio je narodni pesnik: „Kojem ćeš se privoljeti carstvu dal’ zemaljskom ili nebeskome?“
Na mestu bitke na Gazimestanu, kao endemska vrsta postoji crveni kosovski božur. Prema narodnom verovanju, u ponoć uoči Vidovdana, reke postanu crvene i poteku uzvodno.
O poreklu naziva
O poreklu narodnog naziva za ovaj praznik postoji više verzija, ali nijedna nije dokazana odnosno potvrđena. Po jednoj je ovaj praznik nastavak slavljenja slovenskog paganskog božanstva Svetovida, koji je bio bog obilja i rata i koji je možda bio srpski vrhovni bog. Po drugoj interpretaciji su poštovanje svetog Vida (lat. Sanctus Vitus) doneli sa sobom nemački katolički rudari Sasi, a njihov svetac je prilagođen lokalnom stanovništvu. To tumačenje se može lako pobiti kada se uzme u obzir da je ovaj praznik poznat i kod Bugara iako Bugarska nikada nije bila pod uticajem Rimokatoličke crkve, takođe ne treba sv. Vida isključivo dovoditi u vezu sa rimokatoličanstvom, jer je on ranohrišćanski svetac, koji se poštovao još pre podele hrišćana na pravoslavce i katolike. Međutim treba imati u vidu da su u Polablju gde je takođe poštovan Svetovid, njegova svetilišta mahom zamenjena crkvama posvećenim svetom Vitu, što upućuje na zaključak da je kult poštovanja staroslovenskog paganskog božanstva Svetovida zamenjen kultom sv. Vitusa (t. j. kod zapadnih Slovena kultom sv. Vita, a kod južnih Slovena kultom sv. Vida). Kod Srba i Bugara koji iako priznaju sv. Vida, kao ranohrišćanskog sveca, ovaj dan se poštuje više kao narodni praznik Vidovdan.
Možda je najbliže istini to što je kod Trojanaca Vid bio deo izvornog Svetog Trojstva. Trojstvo se sastojalo od: Stvoritelja, Održitelja i Uništitelja života. Oni su tri funkcije Boga, Njegovi pojavni oblici, pa su stoga smatrani Njegovim neodvojivim delovima. I dok su Održitelj i Uništitelj života delovali samo u trenutku stvaranja, odnosno uništenja, dotle je Održitelj bio uz čoveka sve vreme njegovog postojanja. Zbog toga je On bio najviše slavljen u narodu. Verovalo se da svaki greh, makar i najmanji, vodi čoveka u sigurnu smrt. Zato je Održitelj života bio uvek uz čoveka, kako bi video svaki njegov greh i kako bi mu odmah opraštao. Jedino tako čovek uspeva da opstane u životu. Pošto je video sve, Ordžitelj je rado zvan i Vidom. On je takođe, da bi ispunio svoju funkciju održanja života, lečio (vidao) čoveka i davao mu neophodna znanja (uvide). On nije bio "sveti", jer je bio više od Sveca. Krst sa 4 znaka "S", koji je i danas deo srpskog grba je upravo simbol Vida. Jer znakovi "S" gledaju na sve četiri strane sveta - simbolizujući tako Vida koji gleda svud i vidi sve. Znakovi "S" su unutar krsta, a krst je oduvek bio simbol svetlosti Božje - Ilijine. (Ime Il - Ilija je inače najstarije ime za Boga. Od Ila(Ilija) dolazi i ime jevrejskog vrhovnog Boga Eli, odnosno muslimanskog Ilah - Alah.) Krst sa 4 "S" nam dakle otkriva istinu da je Vid deo Boga Ilije. Zbog toga je Vid Imanuil, jer je On iman-u-Iliji. To što se Vidovdan slavi i danas kod Srba i Bugara nije ništa neobično, jer su u oni ostatci severnog dela starog trojanskog carsva. Kroz istoriju su bili poznati i kao Tribali - Trojični Beli, ili kao Tračani. Tračani je pogrešan naziv, jer su Rimljani teritoriju centralnog Balkana zvali Trakija ne po Tračanima, već po Trajanima, odnosno Trojanima.
Vidovdan je nepokretni praznik koji Rimokatolička crkva obeležava 15. juna i posvećen je sv. Vidu (lat. Sanctus Vitus, u prevodu sa latinskog sveti Vitus, t. j. sveti Vid), a sam kult sv. Vida je bio vrlo jak na Jadranskom primorju. I danas na Jadranskom primorju postoje toponimi i hramovi koji nose ime sv. Vida, a sv. Vid je i zaštitnik grada Rijeke (ital. Fiume, u prevodu sa italijanskog reka (na ijekavskom govoru rijeka)) koja Vidovdan (15. jun) obeležava kao dan grada (potrebno je skrenuti pažnju da zvaničan datum Vidovdana nije 28. jun, već 15. jun, samo što taj 15. jun zbog razlike u kalendaru pada na 28. gregorijanski jun, kao što i Srpska Nova Godina čiji je zvaničan datum 1. januar pada na 14. januar, jer se SPC pridržava julijanskog, a ne gregorijanskog kalendara).