„Jedna seoska srpska svadba“, snimak srpske svadbe star 111 godina, je prvi srpski etnološko - dokumentarni film snimljen u selu Majdevo kod Kruševca davne 1911. godine. Film je sledeće godine premijerno prikazan u Botorićevoj bioskopskoj dvorani "Pariz" u Beogradu, pre žurnala o potapanju Titanica.

Iza poslednjih obronaka Bagdale, u selu Majdevo kod Kruševca, 28. avgusta 1911. uzeli su se Dragutin Todorić i Branka Minić. Domaćin svadbe, njen stric pop Mihajlo Minić (1864-1925), bio je dugogodišnji poslanik vladajuće Radikalne stranke. Među tri stotine zvanica bili su prisutni: seljaci, građani, intelektualci, književnici, beogradski političari. Tada je snimljen prvi srpski etnološki film, u periodu od 15. do 28. avgusta, od strane Luja de Berija, a pronađen u Bečkom filmskom arhivu.

Na svadbi su bili i istaknuti radikali Nastas Petrović i Svetozar Botorić, porodični prijatelj, hotelijer i čovek koji je bio najzaslužniji za dolazak Luja Pitrolfa de Berija u Srbiju, profesionalnog snimatelja i tvorca ovog filma. On je usnimio sve bitne momente svadbe – od izvođenja mlade iz kuće, preko povorke do majdevske crkve Svete Petke i povratka kući, do ručka za 300 zvanica na proplanku pred kućom, i narodnog veselja na kraju.

U svoju kuću, pop Minić je primao najuglednije goste političkog života Srbije, a među njima su bili Petar Mrkonjić, budući Kralj Petar I Karađorđević, prestolonaslednik Aleksandar Karađorđević i pripadnici Pašićeve Radikalne stranke. Pop Minić je u njoj pružio utočište kneževiću Petru Karađorđeviću koji se tri meseca skrivao u podrumu ove raskošne kuće od Obrenovića koji su tada bili na vlasti.

Zamak popa Minića

Pri izlasku iz Majdeva, prema Ćelijskom jezeru, na blagoj uzvišici, 200 metara od druma Kruševac – Brus, u seoskom zelenilu, dominira zdanje neobične arhitekture koje asocira na srednjovekovni zamak. To je dom popa Mihajla Minića i njegove braće i datira s kraja XIX, početkom XX veka. Svojim stilom i upadljivom lokacijom ovo zdanje deluje impozantno. Velika zadruga Minića sa preko 25 članova porodice, koristila je za smeštaj tri kuće u moravskom stilu, a nova je bila namenjena popu Miniću i porodičnim gostima, a naročito Minićevim prijateljima i saradnicima. Inače Mihaljo Minić je u to vreme bio veleposednik, pop i predsednik Radikalne stranke u Kruševcu.

Kada je srpska vojska 1915. godine počela da se povlači prema Albaniji, Kralj Petar je prošao kroz Majdevo, zaglavio se u Jankovoj klisuri a nekolicina vojnika bila je stacionirana u kući Minića. Oni su, u besu, zapalili kuću, nagorele knjige iz biblioteke ove kuće koja je brojala 3000 knjiga, koristili su za pečenje rakije. Jedino je, posle požara, sačuvano nagorelo Sveto Pismo i još nekoliko predmeta da bi, nakon rata, 1918. godine, po povratku popa Minića i braće sa Solunskog fronta, kuća bila obnovljena.

Zajedno sa svojom braćom, pop Mihajlo Minić učestvuje u bitci na Solunskom frontu, i tamo je započeo sa proizvodnjom povrća, tačnije kupusa, za potrebe srpske vojske na položajima. Posle rata, 1918. godine, po povratku popa Minića i braće sa Solunskog fronta, kuća je odmah obnovljena. Na vrhu obnovljene kuće, na fasadi, skulpturalno je predstavljena glavica kupusa koja jasno svedoči o vezi kuće i porodice Minić sa proizvodnjom povrća (kupusa) u Solunu.

Meštani sela Majdevo i dan danas prepričavaju mit koji postoji u vezi popa Minića i njegove kuće. Tačnije, pre nekoliko godina, u dvorištu kuće popa Minića pronađena je vreća sa zlatnicima i kosturskom glavom. Zlatnici su bili deo porodičnog blaga zarađenog proizvodnjom povrća u Solunu, a kosturska glava predstavlja kletvu, po starom narodnom verovanju, za svakog ko pokuša da prisvoji zlatnike za sebe.

Danas je ovo atraktivno zdanje bez žitelja. Mnogobrojni potomci (ima ih preko 100) daleko su od rodne kuće svojih predaka i tek poneko, s vremena na vreme, poseti svoj zavičaj, obično u toku leta.