Vlastimir Vlasta Radovanović (28. mart 1926, Kruševac, Jugoslavija - 17. oktobar 2012, Beograd) je bio veliki filmski i televizijski scenarista i reditelj. Takođe je bio dugogodišnji profesor filmskog scenarija na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu.

Autor je scenarija za filmove "Saša" i "Operacija Ticijan", a bio je scenarista i reditelj ostvarenja "Kada golubovi polete", "Lov u mutnom", "Halo taxi" i "Groznica ljubavi". Od ratnih drama "Operacija Ticijan" i "Diverzanti", preko dečjih filmova "Kad golubovi dolete" i "Hajdučka vremena", pa do urbanog krimi-filma "Halo taksi" ili satirične komedije "Lov u mutnom", Radovanović je posedovao retko umeće da na zanimljiv i živopisan način pripoveda svoje filmske priče, koje su jednako plenile pažnju dece, mladih, kao i odraslih gledalaca.

U scenarističkom opusu Radovanovanovića ističu se "Saša", i dan danas ubedljiva i potresna drama o vrlim ilegalcima, te svojevrsni odgovor na tada frišku italijansku giallo matricu u "Operaciji Ticijan", saradnja sa velikim Hajrudinom Krvavcem na ostvarenju "Diverzanti" i izvanredna porcija partizanskog suspensea u "Bomba u 10 i 10". Na ovom uzorku evidentna je suptilnost kojom je Radovanović pristupao zapadnim/ zapadnjačkim žanrovskim matricima, dosta vešto ih ukrštajući sa neizbežnom ideološkom/dogmatskom komponentom karakterističnom za to doba i te prilike.

Između ostalog bio je i umetnički voditelj Dubrovačkih ljetnih igara (1959.)

Kao reditelj Radovanović je potpisao samo četiri filma - sentimentalističku dramu "Kad golubovi polete", možda ne preterano filmski privlačnu, ali svakako autentičnu i tačnu  priču o tihom paklu poznog samoupravnog socijalizma "Lov u mutnom", naivnu i otvoreno didaktičnu, ali i šarmantnu i poletnu omladinsku dramu "Groznica ljubavi" i svakako krunski naslov u njegovom rediteljskom opusu – nezaboravni blagi akcijaš "Halo, taksi", film koji i na današnja cinična gledanja pleni šarmom i osobenom viralnošću. A i jedan je Šuger.

Vlasta Radovanović - autobiografija:

Rođen sam u Kruševcu 1926. godine. Otac mi je bio zanatlija, a majka domaćica. Školovao sam se do sedmog razreda gimnazije u Kruševcu. Sedmi razred sam položio u Osmoj muškoj gimnaziji u Beogradu. Posle demobilizacije maturirao sam u Kruševcu, na kursu za ratom ometene učenike. Na grupu Čista filozofija Filozofskog fakulteta upisao sam se 1948. godine. Apsolvirao sam 1952. godine. Iste godine sam upisao Pozorišnu režiju na Pozorišnoj akademiji. Diplomirao sam 1955. godine, ispitnom predstavom u Dubrovačkom kazalištu, gde sam odmah dobio angažman. U Dubrovačkom kazalištu sam radio tri godine, a kad sam dobio dvogodišnju stipendiju za postdiplomske studije, vratio sam se u Beograd i zaposlio kao asistent na Pozorišnoj akademiji na odseku Gluma. U sledećem izbornom roku sam izabran za docenta. Kada je osnovana Grupa za dramaturgiju, izabran sam za vanrednog profesora za predmet Filmski i televizijski scenario. Radni vek pedagoga završio sam 1986. godine kao redovan profesor.

Kao pedagog odlikovan sam najvišim priznanjem, Velikom poveljom Univerziteta umetnosti.

Režirao sam četiri igrana filma, “Kad golubovi dolete”, “Lov u mutnom”, “Halo taksi” i “Groznica ljubavi” kao i četrdeset i dve predstave u Dubrovniku, Splitu, Zenici, Kruševcu, Atelju 212, a u Zvezdara teatru sam režirao svoju dramu “Malo ljubavi malo mržnje”... 

Kada se raspalo Kruševačko pozorište, a glumci se preselili u druga pozorišta, upravnik Momir Bradić, upravnik amaterskog pozorišta i predsednik opštine Slobodan Jovanović su mi predložili da režiram dve prestave na osnovu kojih bi Kruševac ponovo dobio profesionalno pozorište. Prihvatio sam taj izazov i sa troje profesionalnih glumaca, Borom Mihajlovićem, Lekom Bošnjancem, Ljiljom Đoković, grupom amatera entuzijasta i nekoliko gostovanja glumaca iz Beograda režirao predstave “Smrt Majke Jugovića”, “Car Lazar” i “Olivera” na osnovu kojih je Kruševac ponovo oformio profesionalno pozorište. Prve dve predstave sam režirao volonterski, bez honorara. 

Za svoj prvi scenario “Saša” dobio sam Zlatnu arenu na festivalu u Puli. Film je u Sovjetskom Savezu dve godine bio najgledaniji inostrani film… Prva jugoslovensko - američka koprodukcija (Avala film Beograd - Braća Korman Kalifornija) snimljen je po mom senariju “Operacija Ticijan”, sa našim i američkim glumcima, na srpskohrvarskom i engleskom jeziku… Na konkursu Fonda za unapređenje kinematografije Srbije dobio sam nagradu za scenario “Inspektor”. Istu nagradu dobio sam za scenario za dečji film “Kad golubovi dolete”, koji sam i režirao. Na prestižnom međunarodnom festivalu u Teheranu pod pokroviteljstvom carice Farah Dibe, film je izabran u glavni program… Za scenario “Diverzanti” dobio sam nagradu publike na Festivalu u Puli, za scenarije “ Drugarčine” i “Lov u mutnom”, nagrade Veliki ekran za najgledanije filmove, a za “Halo taksi”, istu nagradu za scenario i za režiju. Realizovani su mi scenariji: “Hajdučka vremena” (koscenaristi Branko Ćopić i Arsen Diklić), “Groznica ljubavi”, “Stići pre svitanja” i “Velika frka” (koscenarist Ljuba Radovanović)…

Mos-film Moskva je oformio međunarodni scenaristički tim za pisanje scenarija za četiri ratna dugometražna filma pod zajedničkim naslovom “Oslobođenje Evrope” (prvi “Kurska bitka”, četvrti “Pad Berlina”). Jugoslovenski scenaristi u tom timu smo bili Arsen Diklić i ja.

Šest godina sam bio umetnički savetnik, a dve godine generalni direktor Avala-filma.

Za beogradsku televiziju sam napisao scenario za seriju “I to se zove sreća” i četrdeset i dve epizode za igranu edukativnu seriju “Savetovalište za roditelje”, a za Televizuju Novi Sad, sa Arsenom Diklićem, scenario za prvu seriju koju je snimila ta televizija, “Baza na Dunavu”…

Napisao sam i tri romana: “Saša”, “Kad golubovi dolete” i “Glumac”.